-=YuuhI=-

Ino

W pewnym kościele słychać krzyk, krzyk kobiety. Z jej ciała wypływa krew. Obok umierającej pojawia się chłopiec, który w rozpaczy mówi „Mama…mamo…nie odchodź!”. Kobieta otwiera usta i mówi, „Kyosuke wybacz mi…” i w tym momencie wyciąga nóż i próbuje zabić syna. Słychać już tylko „Mamo…dlaczego?!”…

Date Kyosuke zapewne nie przypuszczał, że jego spokojne życie z troskliwą matką zostanie zakłócone. Nasuwa się pytanie, dlaczego kochająca matka, dbająca zawsze o syna tuż przed śmiercią chce go zabić? Czyżby wiedziała, że w ciele jej syna znajduję się potwór i chciała chronić innych przed nim? A może chciała chronić dziecko przed cierpieniami, jakie mogą się zdążyć w przyszłości? Ranny Kyosuke zadawał sobie takie pytania, ale nagle kościół zaczęli atakować jacyś żołnierze. Wśród nich jest jakiś szalony doktorek, który zaczyna „majstrować” przy chłopaku groźnie wyglądającymi narzędziami chirurgicznymi. Na szczęście dla Kyosuke nadchodzi pomoc pod postacią Mibu Shiro. Wspólnie udało im się wyeliminować wroga. Rany dają się jednak we znaki. Zapada ciemność.

Chłopiec budzi się w nieznanym mu pokoju i widzi dziewczynę. „Wreszcie się obudziłeś…nazywam się Misaki Maya. Znalazłam Cię rannego i nieprzytomnego na cmentarzu koło kościoła. Nie martw się jestem pielęgniarką-pomogę Ci. No i kolejne pytania. Kim ona jest i dlaczego pewnego dnia zostaje porwana? Ku zdziwieniu Kyosuke za wszystkie te dotychczasowe dziwne zdarzenia odpowiedzialna jest wielka korporacja Kirihara Group kontrolująca większą część światowego przemysłu. Co taka ważna organizacja widzi w siedemnastolatku i pielęgniarce? Pewnie jest to fakt, że nie są oni normalni. Po śmierci matki w Kyosuke ujawnia się moc. Owa moc powoduje ze chłopak w momencie zagrożenia zamienia się w bojową postać zwaną Soul Taker, zdolną pokonać prawie wszystko.

W zdobywaniu informacji na temat Kirihary chłopcu pomaga wcześniej wspomniany Mibu. Dzięki niemu dowiadujemy się, że Mayu została porwana, bo jest furkią, czyli „klonem” bliźniaczej siostry Kyosuke-Runy. Wiadomo jest też, że furik jest więcej, o wiele więcej. Dzięki nim Kirihara chce dotrzeć do „oryginału”, czyli Runy Tokisaka. Ona i jej brat są potężnymi mutantami. Oboje wykorzystują swą moc przeciwko Kiriharze. Powody, dla których Runa zadarła z korporacją nie są jednoznaczne. Dlaczego walczy z Kiriharą? Tego musicie dowiedzieć się sami.

Pierwsze co może irytować widza, to kolorystyka. Autor jakby eksperymentował z światłocieniami i, to co widzimy po kilka razy zmienia swoją barwę. Niekiedy zadajemy sobie, aż pytanie, jaki kolor włosów czy oczu ma Soul Taker. Grozę potęgują nam elementy pojawiające się podczas oglądania. Są to różnego rodzaju krzyże, cmentarze, kruki, świece płonące niesamowitym płomieniem, zrujnowane budynki itp. Wszystko to jest ukazane jest z czerwienią, fioletem lub zielenią tła.

Całkiem odrębną sprawą są walki Soul Takera z innymi mutantami wysłanymi przez Kirihare. Przypominają mi amerykańskie komiksy o super bohaterach, gdzie główne postacie są strasznie wyostrzone kolorystycznie, tło jest banalne, a same ataki urozmaicone wieloma światłami.

Podsumujmy. To anime należy do grupy: "łatwych, lekkich i przyjemnych". Atmosfera działa trochę dołująco na samopoczucie. Jest to typowe anime dla fanów takich pozycji jak "Lain", "Akira". To nie jest seria, której wszystkie tajemnice odkryje sie po jednokrotnym obejrzeniu. Wracając do niej wielokrotnie, odkrywamy nowe rzeczy. Jest to trzynaście odcinków dla fanatyków maszyn, których walki zostały pokazane w trochę inny sposób niż przystało na japończyków^^.

Produkcja: Tatsunoko Prod./WOWOW/pioneer LDC
Liczba epizodów: 13
Reżyser: Shinobu Akiyuki
Chara design: Watanabe Akio
Zdjęcia: Matsuyama Masahiko
Muzyka: Otani Ko
Liczba tomików: 1

[/img]