Veld
Uczeń Akademii
Dołączył: 23 Sty 2007
Posty: 267
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Ohlau town
|
 Wysłany: Czw 16:01, 01 Lut 2007 Temat postu: Fanfick | Las |
|
|
Nie jest to stricte w tego słowa znaczeniu Fanfick, ot taka moja pieciominutówka sprzed paru lat na lekcji polskiego spisana.
Może to byc jednak zalążek czegoś już konkretniejszego. Cóż. Zobaczymy, a narazie zamieszczam. Miłego czytania.
Las. Wielki bór, poprzecinany strumieniami, pełen jarów i wykrotów. Taki, jaki zaczynał się zaraz przy mym domu. Przyciągał mnie odkąd pamiętam. Całymi nocami potrafiłem siedzieć na dachu i wsłuchiwać się w subtelne odgłosy jego nocnego życia. Z Biegiem lat moja fascynacja nim przybierała na sile. Gdy tylko wszyscy w domu usypiali wymykałem się, uciekałem do lasu w ową ciemność pełną niepokojących szelestów, krzyków i westchnień. Czułem się tutaj jak u siebie. Las uspokajał me skołatane codzienna szarością nerwy. Wszystkie problemy, Kłótnie rodziców, szkoła, dziewczyna, wszystko, dosłownie wszystko robiło się nieistotne, mało ważkie. Całymi nocami przemierzałem Las wracając do domu wraz z nastaniem świtu. Nikt o tym nie wiedział, to był mój mały sekret, którego nie wyjawiłbym nikomu. Zabawne. Wszyscy na pewno wiedzieli o mych wyprawach, niemożliwym było by nikt nie zauważył. Jednak, widać ich to nie obchodziło, co robie, zawsze byłem piątym kołem u wozu idealnej rodziny. Dziwak, odmieniec, nawet mi najbliżsi mnie nie chcieli, czułem to doskonale. Czasami łapałem się na rozmyślaniu. Co by było gdybym kiedyś wyszedł w Las i nie wrócił, martwiliby się? Zaczęli mnie szukać? Nigdy nie kończyłem tych rozważań, odrzucałem je w ciemne zakamarki mego umysłu i udawałem, jak zwykle, że jest dobrze, że wszyscy się kochamy…żenada. Cały dzień nosiłem maskę, w nocy zaś mogłem odetchnąć, wymknąć się do Lasu. Ruszyć na moją polane, położyć się wśród paproci i obserwować niebo.
Pamiętam tamtej nocy ciągnęło mnie tam coś z siłą, jakiej nigdy do tej pory nie odczułem. Z utęsknieniem czekałem chwili, gdy wszyscy zasną. Gdy się tak stało wymknąłem się oknem i jak zwykle pobiegłem w las. Wszystko było takie same, a zarazem inne. Była pełnia, krwawa pełnia. Przypomniałem sobie zaraz lekcje fizyki sprzed paru tygodni gdzie naukowcy wyjaśniali owe zjawisko, bzdura. Taki księżyc cos oznaczał, czułem to całym sobą. Wiedziałem, że coś się stanie. Dzisiaj jak sobie przypominam tamten moment nie wiem czy postąpiłem słusznie. Powinienem był uciekać, biec w kierunku domu najszybciej jak potrafiłem. Ale skąd mogłem wtedy wiedzieć, co się stanie. Zresztą mimo wszystko myślałem racjonalnie. Nawet gdyby powiedzieli mi, co mnie czeka nie uwierzyłbym.
Dzisiaj doskonale pamiętam tamten moment. Gdy wyszedłem na polane. Gdy ujrzałem cień owej postaci, jaka stała na środku polany. Z początku myślałem, że to ojciec, ale szybko odrzuciłem ten pomysł. Cień był za duży. Gdy się odwrócił w mą stronę ogarnęło mnie przerażenie. Te oczy.
Wielkie, świecące w ciemnościach, ludzkie a zarazem jakieś zwierzece, pełne pierwotnej dzikości.
Hipnotyzowały mnie, przyciągały. Nie byłem w stanie się ruszyć. Świat dookoła mnie przestał istnieć, zamienił się w parę fosforyzujących oczu. Co się działo po tym trwało mgnienie oka, choć w mym przeświadczeniu była to wieczność. Zanim się zorientowałem ów cień był tuż przy mnie. Chwile potem poczułem jak cos zimnego a zarazem gorącego jak rozpalone żelazo wbija mi się ramie. Ból zamroczył mnie, zanim ustąpił nastała ciemność.
Obudziłem się rano. Leżałem w swoim łóżku. Jak gdybym w ogóle się nie ruszał z miejsca.
Czułem, że coś jest nie tak, ale nie byłem w stanie przypomnieć sobie niczego z poprzedniej nocy.
Później męczyły mnie sny. Przewijały się w nich trzy rzeczy. Las, noc i wolność, wolność, jakiej nigdy nie czułem.
Minęło długo czasu zanim zrozumiałem, co się ze mną stało. Wtedy jednak opuściłem dom i ludzi, jacy w nim mieszkali. Zniknąłem bez pożegnania, najmniejszego słowa. Do dzisiaj tego nie żałuje. Usiłowałem znaleźć tamten cień, poznałem wielu mi podobnych, nigdzie jednak nikt o nim nie słyszał. Nie wiem czy go znajdę czy nie i po prawdzie nie obchodzi mnie to już zupełnie.
Kim jestem? Człowiekiem? Wilkiem? Zostałem przeklęty? Otrzymałem dar? Nie mam pojęcia. Kiedyś złorzeczyłem temu, który mnie stworzył. Uznawałem to za przekleństwo. Teraz po tylu latach nie jestem w stanie odpowiedzieć już tak stanowczo. Zresztą przekleństwo czy dar, nieważne. Wiem jedno. Las przyciąga mnie jeszcze silniej niż dawniej
Post został pochwalony 0 razy
|
|
